Jestem 4 miesiące po operacji tarczycy.Mam skierowanie do szpitala uzdrowiskowego w Swinoujściu.O jakie zabiegi warto prosić ewentualnie wykupić. Cz, 10-05-2007 Forum: Tarczyca dorosłych i dzieci - szpital uzdrowiskowy Chirurdzy z Szanghaju przeprowadzili badanie porównujące 2 sposoby zamknięcia rany po resekcji tarczycy. Chorych poddano operacji usunięcia gruczołu tarczowego z dostępu nad wcięciem szyjnym mostka. Łącznie przebadano 151 pacjentów. W grupie badanej ranę zamknięto przy użyciu kleju tkankowego, w grupie kontrolnej – klamerek. Pacjent zakwalifikowany do operacji bariatrycznej musi dokładnie zapoznać się z nowymi zasadami, jakimi będzie kierował się po operacji. Zachowanie ciągłości w dbaniu o dietę, regularne posiłki, aktywność fizyczna oraz ogólna zmiana jakości życia są w tym przypadku niezwykle istotne. Osoba, która zostanie poddana zabiegowi krwotok wystąpił w okresie do 6 godzin po operacji, u 6 (15%) chorych w okresie od 6 do 12 godzin po operacji, u 5 (12,5%) cho­ rych w okresie od 12 do 24 godzin po ope­ racji i u 2 (5%) chorych w ponad 24 godziny od operacji. Czas wystąpienia krwotoku u chorych po operacji tarczycy przedstawiono na rycinie 1. Najczęściej obserwowanymi Operacja często jest przeprowadzana też u osób z dużym wolem uciskającym tchawicę. Po operacji usunięcia tarczycy pojawia się niedoczynność tarczycy, która wymaga specjalistycznego leczenia. >> Czosnek - zwalcza infekcje i chroni serce. Leczenie poszczególnych postaci nadczynności tarczycy. Nadczynność tarczycy może mieć wiele Dotychczas nie wydano europejskich zaleceń dotyczących leczenia guzków tarczycy i zróżnicowanego raka tarczycy (DTC) u dzieci. Różnice w charakterystyce klinicznej, molekularnej i patologicznej pomiędzy DTC u dzieci i dorosłych podkreślały potrzebę stworzenia specyficznych zaleceń dla populacji pediatrycznej. weC0fK9. Po takiej operacji należy unikać wysiłku fizycznego, w tym podnoszenia ciężarów czy napinania mięśni brzucha. Jednak ograniczenia te należy przestrzegać jedynie przez pewien okres czasu, potem wszytko powinno powrócić do normy. Proszę jednak konsultować się ze specjalistą, ponieważ każdy przypadek może wymagać innego postępowania. Pozdrawiam Cytuj Rutynowo stosuje się klasyczną technikę usunięcia gruczołu tarczowego w znieczuleniu ogólnym. Pacjent leży na plecach z lekko odgiętą głową do tyłu (na zdjęciu). Długość linia cięcia (około 6-8 cm) powinna być dostosowana do wielkości wola; prowadzi się ją około 2 centymetrów nad wcięciem mostka. Po przecięciu skóry, tkanki podskórnej i mięśnia szerokiego szyi należy wypreparować gruczoł tarczowy. Podstawą bezpiecznego usunięcia gruczołu tarczowego jest identyfikacja nerwu krtaniowego wstecznego oraz próba odnalezienia i zachowania przytarczyc podczas operacji tarczycy. Po podwiązaniu tętnic tarczowych górnych i naczyń bocznych tarczycy następuje całkowite wycięcie gruczołu tarczowego. Szczególną uwagę podczas operacji należy zwrócić na staranną hemostazę; tarczyca jest bardzo mocno unaczynionym gruczołem. W większości ośrodków po tyreoidektomii stosuje się drenaż ssący sposobem Redona. Ostatni etap zabiegu to zeszycie mięśni i skóry. Powszechną akceptację w ostatnich latach zyskuje zastosowanie neuromonitoringu nerwów krtaniowych podczas operacji tarczycy w celu minimalizacji ryzyka uszkodzenia nerwów krtaniowych wstecznych (zakładka neuromonitoring). Całkowite usunięcie tarczycy jest operacją bezpieczną pod warunkiem, że zabieg ten wykonywany jest w ośrodku specjalistycznym przez chirurga z dużym doświadczeniem w chirurgii tarczycy (minimum 100 operacji tarczycy/rok), a w zabiegach o podwyższonym ryzyku operacyjnym (wole nawrotowe, rak tarczycy, choroba Graves-Basedowa) powinien być stosowany neuromonitoring w celu zminimalizowania ryzyka uszkodzenia nerwu krtaniowego wstecznego. Operacje niecałkowitego wycięcia tarczycy (subtotalne resekcje tarczycy) nie powinny być wykonywane, bowiem skutkują ryzykiem konieczności powtórnej operacji w przypadku pooperacyjnie rozpoznanego raka tarczycy lub nawrotem wola po kilku latach od pierwotnej operacji. Usunięcie tarczycy to operacja polegająca na wycięciu całego gruczołu lub jakiegoś jego fragmentu. Niekiedy może ona spowodować groźne powikłania, częściej jednak skutki zabiegu usunięcia tarczycy nie są niebezpieczne. Jak powinna przebiegać rekonwalescencja po wycięciu tarczycy? Jak wygląda życie bez tarczycy? Jakie są przyczyny usunięcia tarczycy? Tarczyca odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie wielu organów oraz wydzielanie hormonów. Choroby z nią związane mogą zaburzyć funkcjonowanie całego organizmu. Zabieg jej usunięcia jest przeprowadzany zatem wyłącznie w konieczności. Muszą zatem wystąpić konkretne wskazania do tego, by wycięcie tarczycy było najwłaściwszą drogą postępowania. Wśród nich wymienia się: wole o dużych rozmiarach, które przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu, przełykaniu, a nawet oddychaniu; wole, które bardzo nieestetycznie wygląda (z reguły dotyczy to pań); nowotwór złośliwy tarczycy; podejrzane guzki na tarczycy; brak efektów leczenia (czyli np. powiększanie się tarczycy, pomimo zażywania odpowiednich leków); nadczynność tarczycy znacznego stopnia o wysokim powikłaniu. Operacja tarczycy jest wykonywana po dogłębnej diagnostyce opartej na wywiadzie z pacjentem, badaniu fizykalnym, badaniach laboratoryjnych i obrazowych (w tym USG). Trzeba jednak mieć świadomość, że brak narządu, jakim jest tarczyca nie musi się wiązać z potrzebą wprowadzenia dużych zmian do swojego życia. Są jednak pewne ograniczenia oraz obowiązki, które trzeba wypełniać do końca życia. Na czym polega usunięcie tarczycy? Operacja usunięcia tarczycy może dotyczyć całego gruczołu, jednego z płatów (tarczyca posiada dwa płaty: lewy i prawy), jednego płata z cieśnią (to fragment tkanki gruczołowej) lub innej części tarczycy. Jeszcze przed wycięciem gruczołu należy unormować stężenia hormonów tarczycowych i wykonać wszystkie niezbędne badania, wymagane przez medyka. Bezpośrednio przed zabiegiem należy pozostać przynajmniej osiem godzin na czczo oraz minimum 4 godziny przed operacją nie należy przyjmować żadnych płynów. Zabieg wycięcia gruczołu jest wykonywany w całkowitym znieczuleniu. Ile trwa operacja tarczycy? Zwykle około 2 godzin. Usunięcie tarczycy przebiega w ten sposób, że chirurg nacina dolną część szyi (nacięcie ma długość kilku centymetrów), dzięki czemu może wyciąć odpowiedni fragment lub całość gruczołu. Po tej czynności następuje zszycie rany z pozostawieniem miejsca na dren, przez który przepływają płyny zbierające się tam po wyjęciu tarczycy. Rurka jest usuwana następnego dnia, o ile nie dzieje się nic niepokojącego. Po operacji tarczycy pacjent, jeśli jego stan zdrowia na to pozwala, z reguły opuszcza szpital po 2 dobach od zabiegu, najdalej – po tygodniu. Blizna po operacji zwykle ma kształt łuku i około 10 cm. Jeśli dobrze się goi, nie jest wyraźna, jednak niektórym może przeszkadzać. Sama operacja przeprowadzona może być w ramach NFZ. Wykonują je też prywatne kliniki, jednak wtedy koszt to od 4000zł do nawet 12 000zł. Cena zależna jest od miejsca, w którym wykonuje się zabieg, a także od powikłań pooperacyjnych. Powikłania po operacji tarczycy Dobrze zdawać sobie sprawę, z czym wiąże się usunięcie tarczycy. Skutki uboczne, jakie może przynieść operacja, zazwyczaj nie są poważne, mogą natomiast utrudniać zwyczajne funkcjonowanie. Tyreoidektomia (wycięcie tarczycy) może wywołać krwawienie, jednak najczęściej nie jest ono duże i trudne do zatamowania. Niekiedy jednak zabieg usunięcia tarczycy może spowodować poważne konsekwencje zdrowotne, takie jak podrażnienie lub uszkodzenie (czasami nieodwracalne) nerwów mieszczących się w obszarze gardła oraz takich, które uruchamiają struny głosowe. Może się zatem zdarzyć, że pacjent po operacji nie będzie mógł mówić, albo będzie mówił ochrypłym głosem (taka sytuacja powinna minąć po około 6-12 miesiącach). By do tego nie dopuścić, stosuje się odpowiednie techniki operacyjne. Chrypka stanowi bardzo częste następstwo operacji, jednak w większości przypadków przechodzi z czasem, niekiedy nawet po kilku dniach. Operacja wycięcia tarczycy wiąże się też z uczuciem bolesności odczuwanej w okolicy blizny. Zaniepokoić mogą takie objawy, jak utrzymująca się gorączka na poziomie 38 stopni i wyższa, zaczerwienienie i wyciek z blizny oraz pogłębiająca się i nie ustępująca chrypka. Wówczas należy skontaktować się z lekarzem. Natomiast jeśli głos pozostanie zmieniony lub utrzyma się problem z mówieniem, ubiegać się można o odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu. Czasami w takich sytuacjach przyznawana zostaje również renta, jeśli operacja została przeprowadzona nieprawidłowo. Jak wygląda życie po całkowitym usunięciu tarczycy lub po częściowej operacji tego gruczołu? Chory jest zmuszony do końca życia przyjmować leki zastępujące hormony tarczycowe, których wycięty gruczoł już nie może produkować. Zabieg usunięcia tarczycy jest równoznaczny z niedoczynnością tarczycy, zatem z takim pacjentem postępuje się podobnie jak z chorym leczącym się na niedoczynność tarczycy. Dodatkowo po operacji wycięcia gruczołu trzeba regularnie poddawać się badaniom kontrolnym, określającym poziom hormonów zastępczych oraz stan zdrowia pacjenta głównie pod względem endokrynologicznym. Jeśli usuwanie tarczycy nastąpiło z powodu występowania nowotworu złośliwego, należy systematycznie sprawdzać parametry zdrowia chorego, które decydują o powodzeniu lub braku efektu takiego leczenia. Wystąpić mogą między innymi takie dolegliwości, jak np. złe samopoczucie czy tycie. Pozytywne skutki usunięcia tarczycy Należy pamiętać, że tarczycy nie usuwa się z byle powodu. Są do tego poważne wskazania medyczne, więc jest to zabieg, który może nawet uratować życie. Usunięcie tarczycy wpływa na metabolizm czy rytm serca, jednak suplementacja hormonami powinna wystarczyć, by żyć normalnie. Usunięcie tarczycy może więc jedynie przez chwilę wprowadzić zamęt do życia. Kiedy osoba się już przyzwyczai i nauczy bez niej żyć, nie musi tak naprawdę z niczego rezygnować. Najczęściej operacja ta ratuje przed nowotworem. Usunięcie tarczycy a ciąża Ciąża po usunięciu tarczycy jest możliwa. Zabieg ten nie wpływa na płodność. Na uwadze mieć należy jedynie poziom TSH i kontrolować przyjmowane hormony. Rekonwalescencja po usunięciu tarczycy Po zabiegu, jakim jest usunięcie tarczycy, rekonwalescencja to częsty temat poruszany przed operacją przez pacjentów. Rekomenduje się by chory zaraz po operacji powstrzymywał się od wysiłku fizycznego, czy choćby nadmiernego ruchu, ponieważ może to doprowadzić do rozejścia się blizny i krwawienia. W celu przyspieszenia powrotu do zdrowia zaleca się aby po zabiegu masować sobie kark lub poprosić o to inną osobę. Zazwyczaj już po kilku, najdalej kilkunastu tygodniach od wycięcia tarczycy, pacjent może wrócić do aktywności podejmowanej przed operacją. Nie ma szczególnych przeciwwskazań co do ilości i rodzaju ruchu, który zostanie wybrany przez chorego. To samo dotyczy diety. Co jeść po usunięciu tarczycy? Ważne jest nawodnienie, źródła błonnika i warzywa. Należy unikać cukru i słodyczy. Dieta powinna być również niskofosforanowa, czyli warto stronić od produktów bogatych w fosfor, jak np. wędliny, ryby czy podroby. Uzupełnia się również wapń, którego może pojawić się niedobór po operacji. Czemu? Ponieważ jest on związany z niedoborem parathormonu, który wydzielany jest przez przytarczyce. Ważne jest dobranie odpowiedniej dawki leku. Wszelkie nieprawidłowości wychwytuje się w badaniach TSH. Za wysoki lub za niski poziom po operacji muszą być wyrównywane przyjmowanymi hormonami. Terapia polegać może również na jodowaniu. Leczenie jodem po usunięciu tarczycy polega na przyjmowaniu kapsułek z promieniotwórczym jodem-131, który się uwalnia w organizmie. Blizna pooperacyjna jest mało widoczna, ponieważ szwy bądź klamerki zastosowane do zaszycia cięcia są zdejmowane szybko, na ogół już w drugiej dobie od zabiegu. Jest to dobra wiadomość, przede wszystkim dla osób dbających o estetyczny wygląd. Rekonwalescencja po usunięciu tarczycy obejmuje także konieczność wykonywania wspomnianych wcześniej badań kontrolnych i onkologicznych (jeśli zachodzi taka potrzeba). To chyba jedno z najczęściej zadawanych pytań, zaraz obok tego, co robię, że mam tak świetną figurę, mimo przyjmowanych hormonów. Dzień w dzień. I od tego chyba zacznę: to, że jestem tak szczupła, nie uważam za żaden plus. Jest mi z tym wręcz źle. Niestety, nie potrafię przytyć. Dlaczego o tym piszę? Bo jak we wszystkim w życiu, nic nie jest czarne ani białe. Życie bez tarczycy jest bardzo subiektywne – coś, co dla mnie może być minusem, dla kogoś plusem. Dlatego zanim przejdę do drugiej części tekstu, przypomnę coś, co podkreślam ZAWSZE – nigdy nie diagnozuj się przez internet, wszystkie podejrzane i dokuczliwe objawy konsultuj z lekarzem. Ja opowiem Ci, jak to wygląda u mnie – ale u Ciebie może być zupełnie inaczej. Pamiętaj o tym, wycięcia tarczycy z powodu nowotworu złośliwego przeszłam w 2016 roku, a konkretnie 10 czerwca. Poza tym, że zmieniło się wiele w mojej głowie, bo myślenie o życiu nigdy nie było już takie, jak przedtem, to zmieniło się wiele w sferze fizycznej, coś co wpływa na każdy mój co jest paradoksem? Zanim poszłam na operację, moja tarczyca funkcjonowała całkiem dobrze. Mogłabym nawet powiedzieć, że bez zarzutu. Rozwijający się nowotwór nie zdążył wprowadzić w jej funkcjonowanie żadnych znaczących zmian – nie wiem, czy napisałam to poprawnie z punktu medycznego, ale wydaje mi się, że najlepiej takie słowa to obrazują. Co chce przez to powiedzieć – idąc na operację, mój organizm funkcjonował dobrze pod względem pracy tarczycy. A po operacji oraz będąc w stałej suplementacji tabletek, organizm musiał nauczyć się funkcjonowania… jakby z chorobą. Dlaczego piszę “jakby”? Zdrowy człowiek ma TSH ma poziomie ok. Najlepiej, jeśli jest to w okolicach Ja, żeby zminimalizować ryzyko wznowy choroby, muszę troszkę oszukać organizm – moje TSH musi być na poziomie Wtedy organizm jest w stanie nadczynności tarczycy. I o ile faktycznie zmniejsza to ryzyko wznowy, o tyle… muszę się mierzyć ze skutkami życia właśnie z nadczynnością tarczycy. Niestety, organizm nie wie, że to tylko takie “oszustwo”. Dla niego mam właśnie nadczynność co dokucza mi każdego dnia, to… zmęczenie. Codziennie jestem zmęczona, od razu, jak się budzę. Ale nauczyłam się z tym funkcjonować – piję więcej kawy, staram się wysypiać, piję dużo wody, żeby nie dopuszczać do nawet chwilowego odwodnienia, które potęguje zmęczenie. To jest naprawdę wagaTak, wiele osób po operacji tarczycy ma problemy z wagą. Ja też je mam – ale nie z tyciem, ale szybką utratą kilogramów. Zawsze byłam szczupła, mogłam jeść co chciałam, a waga niemal stała w miejscu. Teraz metabolizm przyspieszył – a dodatkowy stres związany np. z pracą jeszcze mocniej go podkręca. Efektem jest moja niedowaga. W tej chwili ważę ok. 49 kg. I tak, źle się z tym czuję – dążę do wagi 53 kg. Nawet w oponką na brzuchu, nie ważne. Chcę mieć wagę w normie, a przede wszystkim dobrze się ze sobą czuć. Teraz widzę, że ewidentnie jest mnie za mało. Czy trudno przytyć? Tak, jak i schudnąć. Na co dzień żywię się zdrowo. Naprawdę zdrowo. I jem dużo – dużo, że dużo. Bo lubię jeść. Pięć posiłków dziennie, przekąski i minimum 2 kolacje 🙂 I szczerze mam już dość tekstów: “Jak Ty to robisz, że tyle jesz, a taka chuda jesteś”. Od jakiegoś czasu dbam o większą ilość zdrowych tłuszczów w diecie, co mam nadzieję, pomoże mi nadrobić straty kilogramowe. Masło orzechowe dodaję nawet do porannej leki, lekiCodziennie rano muszę pamiętać o lekach. Od pięciu lat, każdego dnia po wstaniu, pierwsze co robię, to sięgam po blister z tabletkami. Czy to jest uciążliwe? Nie. Kwestia przyzwyczajenia. Biorę tabletkę, krzątam się, po pół godzinie wypijam szklankę wody z miodem i cytryną. Później jem śniadanie. Można by powiedzieć, że to taki rytuał. Każdy ma jakiś poranny. Ja taki. Kiedyś jadąc gdzieś czasem zapomniałam o tabletkach, później musiałam wracać lub pożyczać – na szczęście w nieszczęściu dziś niemal w każdym domu ktoś przyjmuje leki na tarczycę. Z czasem nauczyłam się jednego – w każdej torebce mam tabletki. Po częstych wizyt u lekarza ani ruszTarczyca pełni w organizmie bardzo ważną role. Kontroluje przemianę materii, wpływa na sen, libido, potliwość, wagę, płodność, koncentrację, pracę serca, mięśni i wiele, wiele innych. Zapotrzebowanie organizmu na hormony produkowane przez tarczycę zmieniają się jak w kalejdoskopie – pod wpływem stresu, pory roku, w ciąży to już w ogóle rollercoster. I u zdrowego człowieka tarczyca steruje sobie tymi hormonami – raz więcej, raz mniej, dostosowuje się do potrzeb. U mnie tego nie ma. Mam ustaloną dawkę leków. A organizm swoje potrzeby. Dlatego co ok. 3 miesiące idę na badanie krwi i do lekarza – żeby sprawdzić, czy aby mój organizm nie potrzebuje w tej chwili więcej bądź mniej głowy i migrenyTego nie miałam wcześniej. Bóle głowy i migreny mam zawsze po zmianie dawki tabletek. Przeważnie między 4 a 6 tygodnie nowej dawki hormonów. To są dla mnie dni wyjęte z życia, jestem na lekach przeciwbólowych i naprawdę wtedy źle się czuję. Moja rodzina o tym wie, ja też nauczyłam się głośno mówić o swoich potrzebach i kiedy nie muszę, nie zaciskam zębów i nie przekonuję wszystkich wokół “sam radę”. Odpuszczam wtedy i odpoczywam. Kto miewał migreny ten wie, że potrafią być bardzo się irytujęTo fakt. I z tym dyskutować nie będę. A może po prostu zmniejszyła mi się tolerancja na głupotę. Nie wiem. W każdym razie zaczęłam mocno unikać sytuacji stresowych i ludzi, po spotkaniu z którymi źle się czułam. I to polecam każdemu – bo to jedno z posunięć, na jakie masz realny wpływ. Z resztą musisz się nauczyć sobie warto. Ja daję radę. Ty też do mnie na Instagram. Codziennie pijemy razem kawę!O TUTAJ – wejście na kawę z Kinką 🙂 Rak tarczycy stanowi około 1% wszystkich nowotworów złośliwych człowieka. Jest on najczęściej występującym nowotworem złośliwym gruczołów wydzielania wewnętrznego. Według statystyk, zachorowania na nowotwory tarczycy są znacząco częstsze u kobiet aniżeli u mężczyzn (około 4-krotnie) i dotyczą głównie dorosłych. Zaledwie 20% przypadków dotyczy osób do 30 roku życia. Według statystyk Krajowego Rejestru Nowotworów rocznie odnotowuje się w Polsce około 2 tyś. nowych zachorowań raka tarczycy, a w ciągu ostatnich dwóch dekad liczba przypadków nowych zachorowań na nowotwory tarczycy istotnie wzrosła. Ogólne rokowania pacjentów w raku tarczycy są dość dobre – średnie przeżycie 5-letnie ocenia się na 90% u kobiet i 80% u mężczyzn. 25 maja przypada Światowy Dzień Tarczycy. W Europie tego samego dnia rozpoczyna się Europejski Tydzień Walki z Rakiem. Rak tarczycy – przyczyny Do najlepiej poznanych czynników środowiskowych wpływających na wzrost ryzyka zachorowania na raka tarczycy należy ilość jodu w diecie. Niedobór jodu i związane z tym endemiczne wole sprzyja częstszemu występowaniu pęcherzykowego raka tarczycy. Z drugiej strony, przekroczenie zapotrzebowania na ten pierwiastek wpływa na częstsze występowanie raka brodawkowatego. Podłoże dziedziczne zachorowań na nowotwory tarczycy dotyczy głównie raka rdzeniastego. Z tego powodu zalecane jest przeprowadzanie przesiewowych badań genetycznych członków rodziny, u których rozpoznano raka rdzeniastego tarczycy. Do czynników ryzyka, mogących mieć wpływ na zwiększone ryzyko rozwoju nowotworów tarczycy zalicza się: płeć żeńska i wiek ( 50. Roku życia.); narażenie okolicy szyi na promieniowanie jonizujące; ekstremalne spożycie jodu; występowanie rodzinne mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej (FAP) zespoły: Pendreda, Cowden, Gardnera oraz rodzinna polipowatość gruczolakowata; mutacja punktowa protogenu RET (rak rdzeniasty tarczycy). Jakie są rodzaje raka tarczycy? Rak tarczycy jest najczęściej nowotworem brodawkowatym. Cechuje się on powolnym wzrostem, stosunkowo częstymi przerzutami do węzłów chłonnych szyjnych, rzadkimi przerzutami odległymi i generalnie pomyślnym rokowaniem. Oprócz wariantu klasycznego częsty jest wariant pęcherzykowy, którego objawy są nieco mniej specyficzne. Rzadko występujący typ wysokokomórkowy raka tarczycy cechuje się znacznie gorszym rokowaniem. Różnicowanie pomiędzy łagodnym gruczolakiem, a rakiem pęcherzykowym stanowi trudne wyzwanie dla patologów. Natomiast rak rdzeniasty tarczycy (MTC) to nowotwór o dużej złośliwości, który stanowi około 25% wszystkich przypadków. Jego rozwój może być uwarunkowany genetycznie (zespół MEN2A – wynikający z zarodkowej mutacji protoonkogenu RET w części genu kodującej domenę cysteinową, a także zespół MEN2B – związany z mutacją genu RET918). Czy rak tarczycy jest dziedziczny? Rak pęcherzykowy tarczycy oraz brodawkowaty rak tarczycy występują głównie w postaci sporadycznej (powstanie komórek nowotworowych jest wynikiem nagromadzenia się spontanicznych i nieodziedziczonych zmian genetycznych w następstwie narażenia na niekorzystne czynniki środowiskowe. Do tej pory nie udało się zidentyfikować konkretnych zmian genetycznych, które jednoznacznie predysponują do rozwoju jednego lub obu wspomnianych rodzajów raka tarczycy. Prawdopodobnie są one warunkowane licznymi współistniejącymi zmianami o niskiej penetracji, które dopiero przy narażeniu na czynniki środowiskowe mogą inicjować proces kancerogenezy. Odmiennie przedstawia się sytuacja w przypadku raka rdzeniastego tarczycy (MTC), gdzie ok. 25-30% przypadków to nowotwory dziedziczne, związane z występowaniem mutacji w genie RET. Mutacje tego genu są dziedziczone autosomalnie dominująco i w większości przypadków mają charakter punktowy. Mogą prowadzić do niezależnej od obecności ligandu aktywacji receptora, co sprzyja niekontrolowanym podziałom komórkowym i procesowi nowotworzenia. Ze względu na trudności w różnicowaniu sporadycznego i dziedzicznego raka rdzeniastego tarczycy, u wszystkich z rozpoznaniem MTC zaleca się wykonanie badania molekularne genu RET. Badanie genetyczne wykonuje się w laboratorium genetycznym, które z dostarczonego materiału biologicznego (krew lub wymaz z jamy ustnej) wykonuje izolację materiału genetycznego pacjenta oraz dalsze etapy badania oparte na amplifikacji i sekwencjonowaniu odpowiednich fragmentów DNA. Wykrycie mutacji genetycznych odpowiedzialnych za dziedziczną postać raka tarczycy ma istotne znaczenie, gdyż wpływa na dalsze postępowanie terapeutyczne i rokowanie. Stanowi także bezwzględne wskazanie do wykonania badań molekularnych u pozostałych członków rodziny pacjenta, a w przypadku wykrycia nosicielstwa mutacji, objęcia ich odpowiednią opieką medyczną. Osoby będące nosicielami mutacji powinny podlegać odpowiednio częstym badaniom profilaktycznym. Dzięki temu możliwe jest wykrycie nowotworu tarczycy we wczesnym stadium i zastosowanie bardziej efektywnego leczenia. Pewną wartość w kontekście określania zwiększonej predyspozycji do zachorowania na raka tarczycy mają zestawy testów genetycznych obejmujących badanie genów CHEK2 multipleks, CHEK 2 del5395. Produkt genu CHEK2 to jeden z supresorów nowotworów, który „pilnuje”, aby komórki organizmu nie zaczęły się niekontrolowanie dzielić lub rosnąć zbyt szybko. Mutacje uszkadzające gen CHEK2 sprzyjają powstawaniu nowotworów. Badania dla polskiej populacji potwierdziły podwyższone ryzyko zachorowania u nosicieli mutacji w CHEK2 na raka piersi, raka brodawkowego tarczycy, raka prostaty, nowotwór jelita grubego i raka nerki. Objawy kliniczne sugerujące nowotwór tarczycy to: spoisty guz na szyi (najczęściej pojedynczy) wyczuwalny palpacyjnie lub powiększenie tarczycy (wole) powiększenie szyjnych węzłów chłonnych bez związku z infekcją nagłe powiększenie się wola o długoletnim przebiegu nagłe wystąpienie duszności, chrypki i dysfagii Objawy raka tarczycy są generalnie niecharakterystyczne i trudno je odróżnić od innych chorób tarczycy. Szczególnie niepokojące powinno być powiększenie węzłów chłonnych szyi, wyczuwalny guz, szybki wzrost długoletniego wola, duszność, chrypka oraz zaburzenia połykania. – To, co wyróżnia nowotwory tarczycy na tle innych chorób onkologicznych, to fakt, że wykryte we wczesnym stadium dają blisko 90 proc. szans na wyleczenie. Niestety początkowe objawy choroby albo nie występują wcale, albo są na tyle niespecyficzne, że nowotwór tarczycy zwykle zostaje rozpoznany w późnym stadium. Wówczas ratunkiem pozostaje odpowiednio dobrana i szybko wdrożona terapii – wyjaśnia prezes Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego prof. Marek Ruchała z Katedry i Kliniki Endokrynologii, Przemiany Materii i Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Rak tarczycy i jego objawy rzadko kiedy są specyficzne, a nowotwór rozwija się najczęściej na podłożu wcześniejszego wola i dlatego około 50% rozpoznań ustala się dopiero na podstawie pooperacyjnego badania histologicznego. Warto podrkeślić, że nowotwór tarczycy we wczesnym stadium rozwoju nie daje najczęściej żadnych objawów. Szybki wzrost guza, jego wzmożona konsystencja, nieprzesuwalność względem głębokich struktur szyi lub chrypka to objawy sporadyczne w rakach zróżnicowanych i dotyczą jedynie zaawansowanej fazy raka tarczycy. Szczególną uwagę powinno budzić powiększenie węzłów chłonnych szyjnych towarzyszące wolu guzkowemu, które może wskazywać zarówno na pęcherzykowe, jak i rdzeniaste nowotwory tarczycy. ZOBACZ: NAJCZĘSTSZE OBJAWY RAKA Rak tarczycy – diagnostyka i wykrywanie Badania diagnostyczne w kierunku raka tarczycy powinno wykonywać się w specjalistycznym ośrodku. Podstawowe znaczenie w przypadku podejrzenia tej podstępnej choroby, jaką jest nowotwór tarczycy – ma badanie ultrasonograficzne tarczycy, które ujawnia najczęściej zmianę litą, hipoechogeniczną, dobrze unaczynioną i o nierównych zarysach. Diagnostyka zmian ogniskowych tarczycy, poza rutynowym badaniem przedmiotowym wymaga wykonania ultrasonografii. U pacjentów u których podejrzewa się raka tarczycy, wykonuje się biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BAC) pod kontrolą ultrasonografii. Kolejnym ważnym badaniem jest scyntygrafia tarczycy z użyciem jodu-131, a w niektórych przypadkach scyntygrafia całego ciała. Wykonywane są również badania laboratoryjne pomagające wychwycić nowotwory tarczycy: ocena stężenia kalcytoniny, wapnia w surowicy, wykonanie oznaczeń stężenia hormonów TSH, T3 i T4. Za pomocą biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej tarczycy można wyróżnić sześć klas rozpoznań: zmiana łagodna tarczycy zmiana pęcherzykowa bliżej nieokreślona podejrzenie nowotworu pęcherzykowego podejrzenie złośliwości nowotwór złośliwy tarczycy biopsja niediagnostyczna Leczenie operacyjne raka tarczycy Każdy rak tarczycy, któremu towarzyszy guz – niezależnie od jego wielkości – rozpoznany jako złośliwy lub tylko podejrzewany o złośliwość, jest wskazaniem do leczenia operacyjnego. Zabieg powinno przeprowadzać się wyłącznie w wyspecjalizowanych ośrodkach. W przypadku raka tarczycy rozpoznanym przed- lub śródoperacyjnie – o ile to tylko możliwe – należy wykonać doszczętne wycięcie gruczołu tarczowego U pacjentów, u których zdiagnozowano nowotwór tarczycy, należy dążyć do usunięcia węzłów chłonnych położonych w okolicy tarczycy z tak zwanego przedziału środkowego. Węzły chłonne śródpiersia wycina się w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia przerzutów. Po zabiegu chirurgicznym, aby zapobiec niedoczynności tarczycy, stosowana jest tyroksyna. W leczeniu chirurgicznym raka tarczycy stosuje się następujące typy operacji: całkowite wycięcie tarczycy wycięcie płata operacje uzupełniające po niedoszczętnej operacji pierwotnej raka tarczycy Nowotwór złośliwy tarczycy – leczenie uzupełniające Terapia izotopem jodu-131 jest podstawowym leczeniem uzupełniającym w rakach pęcherzykowych i brodawkowatych tarczycy. Supresyjne dawki tyroksyny podaje się chorym w celu zablokowania wydzielania TSH. Dzięki leczeniu jodem promieniotwórczym mikroprzerzuty, których nie da się stwierdzić poprzez badania, mogą się przez wiele lat (lub nigdy) nie izotopem jodu-131 stosowana jest również w postępowaniu paliatywnym raka tarczycy. Celem stosowania tyroksyny u chorych na raka tarczycy (rak pęcherzykowy tarczycy lub rak brodawkowaty tarczycy) jest uzupełnienie niedoborów hormonalnych oraz zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby związanego z możliwością pobudzenia wzrostu komórek zróżnicowanych raków pod wpływem TSH (tzw. leczenie supresyjne). Teleradioterapia zalecana jest w przypadku raka anaplastycznego tarczycy oraz po niedoszczętnej operacji w raku rdzeniastym i zróżnicowanym. Radioterapia i chemioterapia jest stosowana głównie w leczeniu uzupełniającym zaawansowanego raka rdzeniastego tarczycy. Korzyści z radioterapii i leczenia systemowego są jednak ograniczone. W ostatnich latach w leczeniu zaawansowanych postaci raka tarczycy podejmuje się próby stosowania leczenia celowanego molekularnie z wykorzystaniem inhibitorów kinazy tyrozynowej (wandetanib, kabozantynib). Szacuje się, że na leczenie celowane odpowiada około 30% pacjentów, u których wykryto nowotwór tarczycy. Jak podkreślają eksperci – badania kontrolne chorych leczonych z powodu raka tarczycy należy prowadzić przez całe życie. Leczenie nawrotu raka tarczycy wraz z towarzyszącymi mu objawami zwykle obejmuje próbę radykalnego postępowania chirurgicznego, leczenie jodem-131, teleradioterapię z pól zewnętrznych, a także leczenie systemowe w razie niepowodzenia innych form terapii. ZOBACZ: NOWOTWORY GŁOWY I SZYI

2 miesiące po operacji tarczycy